Brief aan mijn jongste dochter

Liefste Nine,

Je hebt misschien al gemerkt dat tijd een heel vreemd gegeven is. In mama’s buik heb je zonder het te weten samen met ons de dagen, weken en maanden afgeteld tot je oud genoeg was om je ‘nulde’ verjaardag te halen. Na al die tijd kwam je in een wereld waarin je vrijelijk kan bewegen en jezelf zal ontwikkelen.

Ook nu je bij ons bent, ga je de dagen tellen tot je eerste stapjes, eerste woordjes en al het fraais wat daarna nog komt. Je gaat je jeugdige nieuwsgierigheid amper kunnen bedwingen, zeker wanneer je jouw grote zus Lente bezig ziet en vaststelt wat die allemaal al kan. Ik raad je aan het rustig aan te doen. Je hebt tijd zat, al hoor je dat soort advies in de wind te slaan als je jong bent. In zekere zin is het je lot jong te blijven – of ten minste jonger dan je zus.

Zoals Einstein, een wijs man al zei, is tijd relatief. Ik interpreteer het zo: alles wat je wil zijn, draag je al in je mee, zelfs al beweren anderen van niet. Ik bedoel daarmee dat je jezelf niet op je leeftijd moet laten vastpinnen. Soms zal je jezelf al volwassener voelen dan mama en ik jou vinden. Dat zullen we jou niet kwalijk nemen. In ruil hopen we dat je het ons niet kwalijk zal nemen als we op zulke momenten eens glimlachen. We horen in jouw strijd om autonomie onszelf terug toen wij zo oud waren als jij.

Je ziet, het hele tijdsbesef is een wirwar van heden en verleden en, als het goed zit, een glorieuze, zij het vage toekomst. Het een loopt over in het ander. Deze brief is daar ook al een bewijs van, want wanneer ik dit schreef, was je nog niet geboren. Toch is het net of je er altijd al bent geweest. Vanuit jouw standpunt is dat natuurlijk ook zo, want de dag dat je deze brief zelf zal kunnen lezen, zijn we al een jaar of zeven à acht verder. Wie weet vind je mij dan een beetje gek, maar ook lief. Zo is dit in ieder geval bedoeld.

Wat je er verder ook van mag denken, maakt het precieze tijdstip waarop ik jou deze (of enige andere) brief schreef niet zoveel uit. Of ik dat nu voor jouw geboorte deed, de dag waarop je voor het eerst je fijne gezichtje aan ons toonde, of de dag dat je 18 zal worden, je bent altijd al onze dochter geweest en je zal dat ook blijven. Mama en ik zullen altijd je ouders zijn die je steunen door dik en dun. Soms brengen we je uiteraard wel eens in verlegenheid, maar helaas-speculaas, dat hoort er nu eenmaal bij. Je moet weten dat we sowieso ons uiterste best doen voor jou en Lente. Jullie geluk valt samen met dat van ons.

Met dit te schrijven doe ik ook mijn best, al zijn woorden ontoereikend om uit te drukken wat ik voor je voelde, voel en nog zal voelen - gisteren, vandaag en morgen. Toch zou ik hier graag een poging doen. Het is niet veel wat ik je zeggen wil, maar wel enorm belangrijk; dat ik je onvoorwaardelijk mooi vind, dat ik je innig liefheb en zeker weet dat je minstens even flink zal zijn als je grote zus. (Het is maar dat je het weet :-)

Met andere woorden, liefje, ik ben blij dat je er bent en hou van je. Voor altijd.

Knuffel en kus,

Je Papa