Het is een traditie geworden dat ik op 31 december een tekstje schrijf. Het is een traditie geworden dat ik daar tegen niemand van onze gasten die met ons het nieuwe jaar inluiden iets over zeg. Ik wacht gewoon tot een van hen om de speech vraagt. Het is een traditie geworden dat die tekst vooral inside jokes en schunnigheden bevat. Met die laatste traditie heb ik gebroken. Dit las ik mijn vrienden voor na het dessert:
Alles verandert. We maken allerlei plannen, voeren - sommige - uit, beginnen nieuwe jobs, jagen projecten na en ambiëren andere manieren van denken of doen. We willen een slanker lijf, grotere spieren en een betere conditie, een andere woonst en als het even kan financiële zekerheid. Ondertussen draait de wereld rondom ons almaar verder.
We zijn voortdurend bezig. Druk druk druk.
Verandering. Ziektes, overlijdens, relatiebreuken. Mentale processen. Reizen in geografie en spiritualiteit. Keep Ithaka always in your mind. De reis zelf, daar gaat het om, niet de bestemming. De metamorfoses en de verplaatsingen moet je doorleven. Ze vormen je, kneden je en transformeren je van rups naar vlinder - of mot. Toch?
Nee. We worden meer en meer onszelf. Hoe harder we proberen te veranderen, hoe meer we erachter komen dat we zijn wie we zijn. En dat het goed is zo. Het meest verbijsterende is daarbij dat onze geliefden en vrienden al die tijd bij je bleven. Ze snapten het niet altijd, omdat ze van bij het begin je ware vorm erkenden. Ze wisten en aanvaardden dat jij gewoon jij bent, ook al was je er zelf nog niet uit.
En hier zitten we dan weer, samen, te zijn wie we zijn. Daar ben ik jullie persoonlijk zeer dankbaar voor. Daar hoeft voor mij niets aan te veranderen.
Ik wens jullie allemaal het allerbeste.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten